In Memoriam – Peter Behrens

Stil én goedlachs.

Warrig van geheugen én sterk in dammen.

Geregeld de grote afwezige en óók de trouwe helper.

Zomaar een paar tegenstellingen over Peter zoals we hem kenden op de Bornse Damvereniging.

Wie hem niet kende, zou Peter misschien een vreemde vogel vinden. Maar als je moeite deed om contact te maken, leerde je een lieve, zachte man kennen. Een gelovig man ook, ook al sprak hij daar zelden over.

Zijn lidmaatschap bij de damclub gaat vele tientallen jaren terug; minstens tot begin jaren tachtig en mogelijk nog verder. In al die jaren was hij soms even een poosje buiten beeld, maar altijd kwam hij weer terug. Het moeilijkste leek zijn terugkeer na het overlijden van zijn Ineke. De eerste weken daarna kwam hij wel, maar even later stokte het een poosje en kon hij de motivatie niet vinden. Gelukkig konden we hem samen met Silvia na een tijdje weer aanmoedigen om juist contact te houden en er even een avondje uit te zijn op de club.

Dambekers haalde hij in die 40 à 50 jaar genoeg, ook de laatste jaren nog. Ze kregen allemaal een plekje boven bij hem in de slaapkamer. In de gewone clubcompetitie won hij in groep 2 verschillende keren damprijzen. En ook sneldambekers bracht hij eens in de paar jaar mee naar huis. Verder deed hij mee met ons team in de provinciale seizoens-competitie en daar was hij regelmatig de topscorer van het team.

Maar het ging Peter niet om de prijzen en de prestaties; hij wilde gewoon een mooie avond hebben. Als hij won, wreef hij je dat bijvoorbeeld niet in, maar relativeerde hij het. Hij maakte de fout die wij in de partij hadden gemaakt, dan bijvoorbeeld iets kleiner, zodat die damblunder minder stom leek. Ook over zijn eigen fouten in de dampartijen was hij mild en nuchter. ‘Och, een klein foutje’, zei hij als hij verloren had, waarna hij nog even lachte en meestal wel snel naar huis ging.

Hij was er ook als we hem nodig hadden. Bijvoorbeeld bij het schooldammen. Heel wat kinderen liet hij daar tegen elkaar spelen om het kampioenschap van Borne. Ook als we met een kraam op de Bornse Melbuul’ndagen stonden, was hij van de partij.

Vlak voor onze zomerstop ging het duidelijk achteruit met Peter. Dan stond hij bijvoorbeeld op donderdag voor het clubgebouw, in plaats van op vrijdag. Of hij kon met zijn vingers ineens bijna niets meer vasthouden en dus moeilijk geslagen damschijven van het dambord afhalen. De grootste schok voor ons kwam in juni, toen de boodschap klonk dat hij nog maar kort te leven had. Peter, nuchter als altijd, liet merken dat hij er vrede mee had.

Als club zien we Peter nog zó staan: eventjes buiten rokend, hij kon elk moment weer binnenkomen. Of niet, want als we een avondje 7 potjes sneldamden, kon hij ook voor de laatste ronde ineens – zonder iets te zeggen – vertrokken zijn. Dit keer heeft hij wél verteld wat er speelde met zijn gezondheid, maar dat hij al zó snel zou vertrekken uit het leven, zagen we niet aankomen. Nu we je hier zien liggen, weten we dat je dit keer écht niet meer terugkomt.

De laatste prijs die je gewonnen had, hebben we je nog niet eens kunnen geven: de kampioensbeker in groep C. Bij deze is hij voor jou, Peter. We gaan je missen.