Maar liefst 28 jaar geleden werd Richard lid van de Bornse Damvereniging. In die tijd woonde hij nog bij zijn ouders in Hengelo; een van de clubleden kende zijn moeder goed en spoorde hem via die weg aan om mee te gaan dammen. En zo kwam het, dat Richard elke week trouw werd opgehaald door een lid uit Hengelo en dan iedere vrijdagavond zijn partijtje damde.
Dat deed hij met wisselend succes, alhoewel de meter meestal uitsloeg in zijn voordeel. Sommige seizoenen verbaasde hij werkelijk iedereen met zijn resultaten en scores. Een van zijn wapenfeiten komt uit 2001, toen hij een prijs won voor de fraaiste slagzet in de damcompetitie. Verder scoorde hij geregeld de wisselbeker bij het jaarlijkse zomertreffen van dammen op de boerderij. Ook de sneldambeker moet hij wel eens op zijn naam hebben gehad, net als prijzen in groep 2 bij de onderlinge competitie.
In zijn goede jaren wierp hij zich ook op als bestuurslid voor de jeugdzaken. In 2004 en 2005 was hij daar knap druk mee. In 2005 organiseerde hij zelfs het schooldamtoernooi. Een aantal jaren later werd hij wedstrijdleider in groep 2 van de damclub, dat was in seizoen 2012/2013. Helaas hield hij dat niet zo lang vol, zijn geestelijke gezondheid begon hem steeds vaker parten te spelen. Het overlijden van zijn ouders vormde met name een grote klap. Vooral met zijn moeder was hij heel gek; hij deed alles voor haar en verzorgde bijvoorbeeld de boodschappen.
Ook dat hij zijn werk in de bibliotheek in Hengelo verloor, ging hem aan het hart. Omdat zijn toestand verslechterde, verhuisde hij daarna naar Almelo. Daar kreeg hij begeleid wonen. In die tijd begon het vaker voor te komen dat hij langere tijd afwezig was. Hij zegde zelfs geregeld zijn lidmaatschap op, als hij het dammen weer een poos niet zag zitten. Maar we merken keer op keer: uit het oog was niet uit het hart, bij hem én bij ons. Steeds kwam hij na een tijd van afwezigheid terug. En zelden bleek hij dan iets van zijn damsouplesse te zijn verloren.
Een van de laatste keren dat hij terugkwam na een tijdje stilte was eind 2018. De damredacteur schreef toen in zijn wekelijkse krantenartikel dat Richards spel weer fris en doortastend was. En ondanks zijn vaak magere geestelijke situatie, wist hij wel geregeld op zijn onnavolgbare wijze mopjes uit onverwachte hoek te tappen. Of kwam hij met een soms net wat verkeerd getimede, grappig bedoelde sneer. Als clubleden wisten we dat en vonden we dat prima. Van hem kon je het hebben als hij je een jaar niet had gezien en dan in zijn enthousiasme zei: Goh, wat ben jij dik geworden …
Twee jaar geleden werden we opgeschrikt door een zware hartoperatie die hij onderging. Daarna bleef zijn gezondheid heel broos. Steeds kreeg hij nieuwe problemen. De ene keer vocht achter de longen, de andere keer flauwvallen in de bus. En de volgende keer zag hij letterlijk spoken en durfde hij daardoor niet te komen dammen. In die situatie zegde hij vorig jaar zijn lidmaatschap weer eens op. Ach, we waren het gewend en hielden contact; hij zou vast wel weer terugkomen als hij weer wat beter te pas was. We weten nu beter, want zondagavond is Richard na een paar dagen ziekenhuisopname vredig ingeslapen. Het was dus de laatste keer dat hij had opgezegd. Nu definitief.
We gaan zijn humor, zijn eigenzinnigheid en zijn damkwaliteiten missen.
Richard, we hopen dat je rust hebt gevonden.
