Ernst Koster overleden

In Memoriam: Ernst Koster

Als clubleden willen wij Ernst Koster graag de laatste eer bewijzen. De reden hiervoor? Dat is niet één reden, maar dat zijn er een heleboel. Allereerst omdat Ernst zijn naam eer aan doet. Hij neemt de dingen die hij doet serieus. En dus ook zijn lidmaatschap. Logisch dat hij dan ook maar liefst 57 jaar lang lid was. Het trouwste lid van onze vereniging.

Als jongere leerde hij het dammen al van zijn vader en broer Ulbe. Die waren in die tijd ook clublid.

Maar zijn trouw bleek uit veel meer dingen. Hij was er namelijk niet alleen als hobbyspeler op de clubavond. Hij zette zich ook op andere momenten in voor de club.

Twaalf jaar lang trok hij bijvoorbeeld het secretariaat, tot hij het in 2013 welletjes vond en het stokje overdroeg aan de jongere garde. En over jongere garde gesproken, Ernst hielp ook vijf jaar lang met dammen op zijn favoriete basisschool, De Zonnebloem. Ook dit deed hij tot 2013. Het werken met kinderen lag hem, want in 2009 en 2011 was hij ook medeorganisator van het schooldamtoernooi in Borne.

Als rustige, stabiele factor was hij er gewoon. Altijd. De club presenteren op de Melbuul’ndagen? Ernst was erbij. Zijn huis openzetten voor een bestuursvergadering? Ernst deed het gastvrij. De onderlinge competitie plannen? Ook dat nam hij een tijd op zich. Altijd op zijn eigen ernstige en precieze manier. Volledig terecht dat hij in 2016 dan ook benoemd werd tot Lid van Verdienste.

Persoonlijk was hij wat meer gesloten. Vertelde niet zo gauw over zijn gezondheid. Of over het gemis van Eef. Maar als je de moeite nam, dan hád je hem ook echt. En dan vertelde hij trots over Frank, Linda en de kleinkinderen. Of hoe hij na de dood van Eef leerde zijn eigen overhemden te strijken en de ramen te lappen.

Dammen, dat deed hij voor de competitie al niet meer sinds 2012. Nooit werd echt duidelijk waarom. Van het één op het andere moment gaf hij er de brui aan. Ondanks dat vond hij elke vrijdag trouw zijn weg naar de damclub. Daar was hij er vaak als één van de eersten, dronk dan een kop koffie, maakte een praatje en keek hoe iedereen zijn dampartij begon. Om daarna een rondje langs de damborden te maken en in alle rust naar huis te wandelen.

Velen van ons probeerden in de afgelopen jaren hem weer aan het dammen te krijgen. De weg naar het dambord vond hij echter niet meer. De weg naar rust vandaag hopelijk wel. Wat gaan we dit rustpunt missen.

Rust zacht, Ernst.

 

 

Add a Comment

Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen